Het verhaal van Roxanne Kühne, poh-ggz
“Vanaf dag één werd ik opgenomen in het team”
Het was haar stiefvader die haar enthousiast maakte voor GGZ Delfland. “Hij werkt hier al dertig jaar als verpleegkundige en is áltijd positief over zijn baan en de organisatie”, vertelt Roxanne Kühne, poh-ggz bij GGZ Delfland. Het mooiste aan haar werk vindt ze dat ze mensen écht vooruit kan helpen, zelfs als de vooruitzichten somber zijn. Zoals die depressieve patiënt die de deur niet meer uitkwam. “Ze stuurt nog steeds bij elke reis die ze maakt een kaartje naar onze praktijk.”
“Ik heb mijn opleiding tot verpleegkundige bij een andere ggz-organisatie gedaan, want GGZ Delfland kon toen maar twee mensen aannemen. Daar zat ik helaas niet bij. Na mijn afstuderen ging ik bij die organisatie op de jongerenafdeling werken. Ik vond het daar niet zo fijn – ik was zelf ook nog jong. Twee meiden uit mijn klas van destijds liepen wél stage bij GGZ Delfland. Ze vertelden dat ze daar opgenomen werden als een volwaardige collega. Dat klonk mij zo fijn in de oren, dat ik alsnog gesolliciteerd heb bij GGZ Delfland – en aangenomen werd.”
Familiegevoel
“Ik heb eerst op de open afdeling voor volwassenen gewerkt – die bestaat niet meer – daarna op de gesloten afdeling voor volwassenen en sinds 2021 werk ik als poh-ggz, praktijkondersteuner ggz, in een huisartsenpraktijk. Vanaf mijn eerste dag voelde de sfeer warm en gemoedelijk aan en werd ik inderdaad opgenomen in het team. Mensen die bij GGZ Delfland werken, blijven er lang. En toen het met mijzelf even niet goed ging na de geboorte van mijn zoontje, voelde ik me erg gesteund door mijn collega’s. Echt een familiegevoel.”
Even checken of je goed bezig bent
“Als poh-ggz werk ik niet op één van de locaties van GGZ Delfland, maar in een huisartsenpraktijk. Ik overleg veel met de huisarts, bijvoorbeeld over of we iemand moeten doorverwijzen of niet. Dat is fijn. Toch vind ik het prettig dat GGZ Delfland elk kwartaal een bijeenkomst organiseert met alle andere poh’s, met aansluitend een etentje. Er staat altijd een thema centraal en er is een gastspreker – de laatste keer ging het over mishandeling in de ouderenzorg. En eens in de zes weken heb ik intervisie met mijn toenmalige opleidingsgroepje. We bespreken dan casussen en adviseren elkaar, begeleid door een oud-huisarts. Een tijd geleden maakte ik iets heftigs mee: een van mijn patiënten pleegde suïcide. Naast mijn directe collega’s heb ik toen veel steun gehad aan mijn intervisiegroep, ook in de beslissingen die ik voorafgaand aan die gebeurtenis had genomen. Het is gewoon fijn om te sparren, om even te checken of je de juiste dingen hebt gedaan.”
Ik weet hoe het is om te rouwen. Soms kies ik ervoor om dat te vertellen, zodat mijn patiënt weet dat ik hem of haar écht begrijp.
Roxanne Kühne
Fijn om dingen minder zwaar te kunnen maken
“Ik ga altijd met plezier naar mijn werk. Dat komt onder meer doordat ik iedere keer weer iemand anders voor me heb. Nu ik als poh-ggz werk, heb ik te maken met de wat mildere klachten in vergelijking met de klinieken, zoals relatieproblemen en burn-out. Nu ik wat ouder ben, en moeder ben geworden, vind ik dat wel fijn. Maar: mensen blijven onvoorspelbaar. Iemand die op het eerste gezicht milde klachten heeft, kan bij nader inzien met zware problematiek te maken hebben. Maar andersom kan ook: soms maken mensen iets heel groot in hun hoofd; ik kan dan overzicht aanbrengen. Het is fijn om dingen minder zwaar te kunnen maken voor iemand.”
Menselijke kant is het mooiste
“Het mooiste aan mijn werk vind ik het menselijke aspect: de problemen van mijn patiënten kunnen mij ook overkomen. Sterker nog, soms helpt het om te vertellen dat ik hetzelfde heb meegemaakt. Ik heb bijvoorbeeld mijn vader verloren, dus ik weet hoe het is om te rouwen. Soms kies ik ervoor om dat te vertellen, zodat mijn patiënt weet dat ik hem of haar écht begrijp. Sommige patiënten laten me weten dat ze een gesprek fijn vonden. Ik had eens een heel depressieve vrouw in behandeling – ze kwam de deur niet meer uit en verzorgde zichzelf niet meer. Samen met de huisarts besloten we dat ze medicatie kreeg en dat ze bij mij zou komen voor ondersteunende gesprekken. In het begin dacht ik: ‘jeetje, gaat dit wel helpen?’. Inmiddels gaat ze volop op vakantie met haar partner. Ze stuurt nog steeds bij elke reis een ansichtkaartje naar onze praktijk.”
