Het verhaal van Iris Langereis, psycholoog
“Als het nodig is, springt iedereen bij”
Als student psychologie zag Iris Langereis het al helemaal voor zich: een combinatie van onderzoek doen en werken op de polikliniek, dat leek haar wel wat. “Maar ik dacht dat ik vast jaren ervaring moest opdoen voordat dat mogelijk zou zijn.” Het tegendeel bleek waar. Sinds twee jaar werkt Iris de helft van de week als psycholoog bij GGZ Delfland en besteedt ze de andere helft aan haar promotieonderzoek. “Het is uniek dat GGZ Delfland dit volledig faciliteert.”
“Op de poli werk ik met kinderen in de eind-basisschool-leeftijd en met adolescenten”, vertelt Iris. “Zij komen met name bij mij met angststoornissen, depressie, ADHD en autisme. In de praktijk pas ik dan voornamelijk cognitieve gedragstherapie toe.” Naast het werk op de poli in Delft werkt Iris sinds twee jaar aan haar promotieonderzoek aan de Universiteit Leiden. Ze onderzoekt hoe de angstbehandeling bij jongeren verbeterd kan worden. “We kijken of het bij adolescenten beter werkt om hen te behandelen met een leeftijdsgenoot erbij, of niet. Want peer-to-peer-feedback van iemand die hetzelfde heeft meegemaakt, zou kunnen helpen.”
Innovatieve, onderzoekgerichte organisatie
Al toen ze stageliep wist Iris dat ze werken in de praktijk wilde combineren met promotieonderzoek. Dat dat nu kan én volledig door GGZ Delfland wordt gefaciliteerd, is bijzonder, zegt ze. “Ik heb niet alleen een baan op de poli bij GGZ Delfland, maar zij financieren ook mijn onderzoek. En, één van mijn promotoren, Anika Bexkens, werkt zowel bij de universiteit als bij GGZ Delfland. Ik vind het tekenend voor de innovatieve, onderzoekgerichte instelling van de organisatie dat ze hier zo in investeren. Hier vinden ze onderzoek heel belangrijk, omdat ze zien dat het nieuwe, waardevolle inzichten oplevert.”
Nieuwe takken van sport
Een ander onderdeel van die innovatieve mindset is de professionele vrijheid die GGZ Delfland biedt, vindt Iris. “Zelf vind ik het fijn dat ik vrij intensief begeleid word, omdat ik pas net begonnen ben als psycholoog. Maar collega’s met meer ervaring benutten volop de kansen die ze zien. Er worden hier hele takken van sport opgezet! Bijvoorbeeld de speciale Gezinspoli, omdat een collega zag dat dat nodig was. Die vernieuwende poli – waar we één of beide ouder(s) apart behandelen, maar wel in relatie tot de context van hun gezin – is inmiddels heel succesvol.” Ook binnen de ruimte die ze zelf heeft, ervaart Iris vrijheid om dingen te doen zoals zij denkt dat het goed is. “In het kader van psycho-educatie geef ik bijvoorbeeld samen met een collega uitleg over ADHD en autisme, zowel individueel als in groepsvorm. Wij mogen – uiteraard wel evidence based – zelf bepalen hoe we dat precies doen.”
Hier vinden ze onderzoek heel belangrijk, omdat ze zien dat het nieuwe, waardevolle inzichten oplevert.
Iris Langereis
Coachingstraject met het team
In het team van Iris is het merendeel specialist, bijvoorbeeld gz-psycholoog. Dat is anders dan bij andere organisaties, vertelt ze. “Meestal zijn de basispsychologen in de meerderheid, met een paar gz-psychologen erbij. Hier is dat juist omgekeerd.” Het is bovendien een relatief groot team, met maar liefst 35 tot 40 psychologen, pedagogen en psychiaters. “Enerzijds heel fijn, zoveel expertise bij elkaar. Maar het brengt ook uitdagingen met zich mee. Een groot team betekent dat je meer moeite moet doen om elkaar te leren kennen, om te weten wat je aan elkaar hebt.” Daarin wordt bewust geïnvesteerd: sinds anderhalf jaar volgen Iris en haar collega’s een teamtraject, onder begeleiding van een coach. Eens in het halfjaar komen ze hiervoor een middag samen. Daarnaast werken ze in kleinere kernteams. Iris: “Mijn kernteam buigt zich bijvoorbeeld over feedback geven en ontvangen, andere teams over hiërarchie, geschreven en ongeschreven rollen, of communicatie. Iedereen zit er heel constructief.” En het werpt zijn vruchten af. “Het team is echt gegroeid. We weten beter wat we van elkaar kunnen verwachten.”
Samen een casus uitpluizen
Het is overigens niet zo dat er zonder het coachingstraject geen teamgevoel heerste, benadrukt Iris. “Integendeel. Een mooi en veelzeggend moment vond ik de keer dat ik in de knoop zat over de verklaring van de klachten van een cliënt. Ik twijfelde enorm: is het nou autisme, spelen gezinsfactoren een belangrijke rol, of is het toch een combinatie met hoogbegaafdheid?” Iris stuurde een mailtje aan haar collega’s: wie wil er meedenken over deze casus? “Binnen no time had ik vijftien reacties! Uiteindelijk heb ik het overleg moeten beperken tot zeven mensen, omdat het anders niet meer efficiënt was. We hebben de casus toen helemaal uitgeplozen, alle hypotheses gingen over tafel. Ik vond dat echt kenmerkend, dat mensen zo betrokken reageerden. Als er spoed is, bijvoorbeeld door suïcidaliteit, melden collega’s zich direct en dan springt iedereen bij.”
