Het verhaal van Cor Hageman, vrijwilliger

Als je bij GGZ Delfland gaat werken, kan het zomaar zijn dat je er blijft komen. Wie dat wel héél treffend illustreert, is Cor Hageman. Als 17-jarige jongen werd hij in de jaren ‘50 met een koffer in de hand door zijn vader afgezet bij het Joristerrein. Hij wilde verpleegkundige worden en werd leerling. En dat betekende in die tijd dat je op het terrein ging wonen. En nu, na al die jaren, komen we hem hier als vrijwilliger weer tegen. “Het stemt mij erg blij hier weer te zijn!”

De nieuwbakken verpleegkundige Cor ging, zoals dat toen gebruikelijk was, bij zijn nieuwe werkgever wonen. Van een warm welkom of een goed inwerkprogramma was geen sprake. Cor vertelt: “De hoofdverpleegster gaf me een witte jas om aan te trekken en een riem met daaraan een sleutelbos en een fluit. Ze zei: “Niemand erin en niemand eruit, de rest leer je wel.” En dat was het dan.

Cor kwam terecht in een klein kamertje in paviljoen drie. Hij ging werken op de afdeling ‘vijf beneden’. Zijn eerste kennismaking met psychiatrie was met de patiëntengroep van deze afdeling. Hierover vertelt hij: “Hier zaten vooral oudere patiënten die ook veel somatische problemen hadden. Het was een rustige afdeling, in tegenstelling tot ‘vijf boven’...” Bij onrust onder de patiënten werden collega’s altijd naar boven geroepen. Daar hielpen zij de rust te herstellen.

“Ga verder: dat hebben wij niet gedaan”

In de beginjaren van Cor’s loopbaan was het onder controle houden van patiënten erg belangrijk. “Nou, en het onder controle houden van de leerlingen trouwens ook. Misschien was het wel daarom dat we op het terrein woonden?”, knipoogt hij.

Hij was tot 1963 leerling en aansluitend bleef hij als gediplomeerd verpleegkundige nog zo’n anderhalf jaar werken in één van de gesloten klinieken. Ook toen al waren het de collega’s die motiveerden om te ontwikkelen. Cor: “Oudere verplegers adviseerden mij om verder te gaan, omdat zij dat zelf niet gedaan hadden. Ook vonden ze dat ik mijn algemene verpleegkunde moest gaan halen, zodat ik een bredere basis kreeg. Daar twijfelde ik een tijdje over, omdat ik het al erg naar mijn zin had.”

“Opeens was ik er weer”

Cor heeft uiteindelijk toch zijn vleugels gespreid: hij vertrok naar Limburg om daar de a-opleiding tot verpleegkundige te doen. Via de anesthesie in een algemeen ziekenhuis, ging hij werken in de ouderenzorg. Eerst een verpleegtehuis, daarna een bejaardentehuis. De laatste jaren van zijn loopbaan reed hij op de ambulance, terug in deze regio. Hierover vertelt hij: “Dat werk bracht me weer terug op het Joristerrein. Ik vond het ontzettend leuk om te zien hoe de organisatie zich had ontwikkeld!”

Van het één kwam al snel het ander. Cor: “Ik kwam eens voor een rondleiding door het museum. Die kreeg ik van een vrijwilliger en toen zij hoorde dat ik bij het Joris heb gewoond en gewerkt, werd ze meteen enthousiast. “Kom als vrijwilliger bij ons werken!”, riep ze. Pas na mijn pensionering, mede doordat ik een krantenartikel over het Historisch Joris las, heb ik hier echt werk van gemaakt.”

Veel te doen

Inmiddels werkt Cor al jaren als bevlogen vrijwilliger. Hij vindt het prachtig om Delftenaren rond te leiden die het Joris als een gesloten bastion hebben beschouwd. Ook de maandelijkse warm welkomdag, waarbij nieuwe medewerkers als onderdeel van hun introductie langskomen bij het museum, doet hij met veel plezier. Cor: “Er is veel te doen in het museum. Naast de rondleidingen zijn we ook druk bezig met onze collectie te ontsluiten. We maken schoon, omschrijven, nummeren en fotograferen. We hebben duizenden foto’s, dia’s en schilderijen opgeslagen liggen in de etage boven het museum. Het is onze wens om de gehele collectie te digitaliseren. En weet je wat het mooiste is? Ik kom regelmatig namen en foto’s tegen van patiënten die ik ooit heb verzorgd!”

Kom langs, doe mee

Maakt dit verhaal je enthousiast? Weet dan dat nieuwe vrijwilligers bij ons altijd welkom zijn. En een zorgachtergrond is niet nodig. Cor legt uit: “Het is vooral belangrijk dat je interesse hebt in de medemens. En wil je specifiek in het museum aan de slag, dan moet je het leuk vinden om je een beetje in de geschiedenis van psychiatrie te verdiepen en mensen hierover te vertellen. Kom anders gewoon een keertje langs en kijk eens met ons mee!”